Αχ αυτά τα πλοία !

Αχ αυτά τα πλοία !

Της Χριστίνας Κάβουρα

«Φθάνω στα σκαλοπάτια της Πλατείας Συντάγματος. Λημνιοί φθάνουν συνέχεια, μαζεύεται κόσμος. Πάνω στα στημένα τραπεζάκια σερβίρονται καλούδια του νησιού μας. Άφθονο τυρί καλαθάκι,  κρασί κόκκινο και λευκό μοσχάτο, γλυκά του κουταλιού σε αναρίθμητες ποικιλίες.»

«Λημνιοί  συγκεντρώνονται διαρκώς. Από μακριά ξεχωρίζει το πανό με το χάρτη του νησιού. Νέα παιδιά κρατούν το πανό ψηλά, πάνω στη σκάλα που οδηγεί στην Πανεπιστημίου, με υπερηφάνεια»

Θυμάμαι ότι πολλά χρόνια τώρα έχουμε μεγάλο πρόβλημα με τα πλοία! Έχω ξαναγράψει άρθρα στην εφημερίδα για τα πλοία, έχω μιλήσει με τον αρμόδιο Υπουργό Ναυτιλίας, απ ότι βλέπω στις ημερομηνίες, αρχές του καλοκαιριού του 2013. Θυμάμαι επίσης την Άνοιξη του 2009, (20.5 2009) όταν κάναμε οι Λημνιοί διαδήλωση στην Πλατεία Συντάγματος για τα πλοία.

Πάντα θεωρούσα τη θάλασσα σαν μια ανυπέρβλητη μορφή ελευθερίας. Ποτέ δεν την είδα σαν όριο,  δέσμευση, απομόνωση. Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε σε ένα νησί η θάλασσα ήταν ότι καλύτερο και ονειρικό μας είχε χαρισθεί. Ζούσαμε στην απέραντη επικράτειά της, βιώναμε καθημερινά τις αλλαγές της, μαγευόμαστε από τα χρώματά της, παίζαμε δίπλα της. Η θάλασσα ήταν η ζωή μας, αφού εμείς μεγαλώσαμε κάτω στους  γιαλούς με τους βράχους, την  άμμο και τα βότσαλα, ανάμεσα σε πλεούμενα και παλιά καρνάγια.

Θυμάμαι ! Θυμάμαι τη θάλασσα όπως την έβλεπα από κάποιες τάξεις Γυμνασίου, θυμάμαι πόσο πολύ μου έφτιαχνε τη διάθεση, πόσο πολύ με βοηθούσε να ονειροπολώ σε κάποιες ανιαρές ώρες μαθημάτων. Ήταν η χαρά και η φυγή από την όποια δύσκολη πραγματικότητα. Και μετά στο διάλειμμα από τον  περίβολό μας είχαμε «πιάτο»  τη θάλασσα απέναντι, τα μάτια μας ξεκουραζόταν πάνω της η ψυχή μας έπαιρνε κάτι από το γαλάζιο της, γινόταν γαλανή και απέραντη.

Εμείς είμαστε νησιώτικος λαός, πλοία πρέπει να έχουμε,  πλοία πρέπει να επιχορηγούνται, ώστε όλα τα νησιά μας να έχουν τις δυνατότητες της ενδοχώρας, να μπορούν οι κάτοικοι να μην αισθάνονται παρίες στον τόπο τους, να μπορούν οι παραθεριστές να  επισκέπτονται και να βιώνουν την ομορφιά!

Το νησί μας περνά δύσκολα. Παλαβές καταστάσεις εκτυλίσσονται, θλιβερές, αλλοπρόσαλλες, ανεκδιήγητες!

Μα επιτέλους χρόνια τώρα ζητάμε ένα κατάλληλο πλοίο, χρόνια τώρα περνάμε άπειρες ταλαιπωρίες,  απομονωθήκαμε  ή μάλλον μας απομόνωσαν,  μας έκαναν να αισθανόμαστε  κατώτεροι πολίτες ενώ η αισχροκέρδεια των αεροπορικών εισιτηρίων όχι μόνο ενοχλεί, εξαγριώνει.

Επιβάτες που  ταλαιπωρούνται, που περιμένουν άπειρες ώρες ένα πλοίο που κανείς δεν γνωρίζει αν θα καταφέρει να κάνει το δρομολόγιο και πότε, επιβάτες  σε απελπισία στο λιμάνι.

«Είχε ο ταλαίπωρος ταξιδιώτης,  που τον κατέβασαν  από το πλοίο στις 22,00 τη νύχτα, χρήματα να γυρίσει στην Αθήνα ? γιατί τελικά  το καράβι δεν θα έκανε το δρομολόγιο, μήπως βρέθηκε ο άνθρωπος στο πουθενά χωρίς φράγκο στην τσέπη του μια και θεωρητικά  βέβαια είχε μπει στο πλοίο για το σπίτι του ?»

Πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνθηκα δύσκολα για τη θάλασσα, πρώτη φορά βίωσα τις συνθήκες μιας επιβεβλημένης  άνωθεν εξορίας, τη δυσχέρεια να γυρίσεις στο σπίτι σου.

Δικαιούμαστε πλοία, γερά, στιβαρά, καινούργια, καλοτάξιδα.  Ιδιόρρυθμη θάλασσα το Αιγαίο και πρέπει να τη σεβόμαστε.  Πρέπει να αποσυρθούν πια τα γερασμένα σκαριά,  πρέπει να σταματήσει το αλισβερίσι της ντροπής σε όλο το Αιγαίο και ειδικά στο Βόρειο !

Κάθε χρόνο το ίδιο πρόβλημα. «Βγήκαν τα δρομολόγια» ρωτάμε, τα δικά μας δρομολόγια  των πλοίων που κάθε χρόνο αποβαίνουν και χειρότερα.

Είμαστε λαός νησιώτικος και ναυτικός.  Πολλά εξαρτώνται και εξαρτιόνταν πάντα από τα πλοία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες ναυπήγησαν πρώτοι  τις τριήρεις, σκαριά υπέροχα και γρήγορα, ήταν θέμα ανάγκης !

Ας ευχηθούμε λοιπόν   να αποκτήσουμε την πρέπουσα θαλάσσια συγκοινωνία ,  όχι με κουρασμένα καράβια που έφαγαν τη ζωή τους στα πέλαγα,  αλλά με   νέας τεχνολογίας γρήγορα ποντοπόρα πλοία