2020
Απόψεις

ΔΙΨΑ ΕΙΠΕ Ο ΟΡΦΕΑΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΡΙΑΝΤΑ ΤΡΕΙΣ ΑΙΩΝΕΣ

Γραφει η ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ ΠΟΘΟΥ

ΔΙΨΑ ΕΙΠΕ Ο ΟΡΦΕΑΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΡΙΑΝΤΑ ΤΡΕΙΣ ΑΙΩΝΕΣ

Δίψα, λέω κι εγώ. Γη και ουρανός, είπε, “Γης παις ειμί και αστερόεντος ουρανού» Γη και ουρανό λέω κι εγώ. Και άστρο.

Λέξεις λαμπερές που όταν τις προφέρεις, αισθάνεσαι πάνω σου το ορφικό φως.

Λώπος ή λώπη, είπε ο Όμηρος, που θα πει τσέπη. Λωποδύτης λέμε εμείς.

Βράχο λέμε και όχι την ομηρική λέξη λάας, λας. Όμως, λατομείο.

Δεν λέμε δέρκομαι, αλλά βλέπω. Όμως, οξυδερκής.

Λέμε πόνος και όχι άλγος. Όμως ανάλγητος ή αναλγητικό.

Λέμε φωνή και όχι αυδή. Όμως άναυδος.

Νερό λέμε. Όμως, υδρότοπος.

Τρώγω λέμε και όχι εσθίω. Όμως εστιατώριο.

Φως λέμε και όχι λύκη. Όμως, λυκόφως, αμφιλύκη.

Κοσμολογία, cosmolodgy σε διεθνή ορολογία. “Cosmos”

Καμιά άλλη λέξη δεν θα μπορούσε να δώσει την έννοια της «κοσμολογίας» σε διεθνές επίπεδο, γιατί η λέξη διαμορφώθηκε κατευθείαν από τους κοσμολόγους οραματιστές της Ιωνίας και έρχεται ατόφια από εκεί, από τα βάθη του χρόνου.

«Και νους επελθών διεκόσμησε χάος» λέει ο Αναξαγόρας. Μετα-ποίησε το χάος σε “κόσμο”.

Και ο Ηράκλειτος: «Κόσμον τόνδε, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν».

Λέξεις στιβαρές, λαμπερές, αστραφτερές, τεσσάρων χιλιάδων χρόνων, ζωντανές και ζωοποιές. Λέξεις που γέννησαν τον πνευματικό μας πολιτισμό. Γι’ αυτό στην ανάρτηση μου της 10ης Σεπτεμβρίου (2014) είπα πως η ελληνική γλώσσα από τα βάθη του χρόνου έως σήμερα είναι

ε ν ι α ί α.

Λειάθηκε στη ροή των καιρών, μετα-ποιήθηκαν κάποιες δομές της από τις μετακινήσεις των στρωμάτων ζωής και έκφρασης, αλλά δεν αλλοιώθηκε ο βαθύς πυρήνας της λάμψης που τις γέννησε. Η βαθιά ουσία του Λόγου.

Για ποια γλώσσα “νεκρή” μιλάμε;

Κι όταν στην προηγούμενη ανάρτησή μου είπα πως οι λέξεις αυτές και χιλιάδες άλλες της διεθνούς ορολογίας, είναι «δομές σκέψης» και «δομές αντίληψης» αναφερόμουν στη φιλοσοφική, την κοσμολογική τους διάσταση.

Η γλώσσα είναι η ραχοκοκαλιά του πολιτισμού μας. Αυτή τον κρατάει όρθιο στις παλίρροιες των χιλιετιών. Και η συρρίκνωση της γλώσσας, όπως έγινε τις τελευταίες δεκαετίες, είχε ως συνέπεια και την έκπτωση των αξιών του πολιτισμού.

Γιατί πολιτισμός δεν είναι τα όσα έτοιμα μας έχουν παραδοθεί.

Πολιτισμός είναι η αντίληψή μας για τον πολιτισμό.

Και ίσως από εκεί, σε κάποιες εκπτωτικές στιγμές, να απορρέει η απαξία.

 

ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΕΙΜΕΝΟ για πρώτη φορά είχε αναρτηθεί τον Σεπτέμβριο του 2014. Και, θυμάμαι, είχα μπει στο fb μόνο και μόνο για να μπορέσω να το αναρτήσω, ως απάντηση. Γιατί, τότε κοντά είχαν πει κάποια πολιτικά πρόσωπα πως η αρχαία Ελληνική γλώσσα είναι νεκρή και να την διαγράψουμε και επίσημα. Από τότε, ακόμα μου στέλλουν αναγνώστες μηνύματα σχετικά με εκείνη την ανάρτηση – που είχε πάνω από τριακόσιες κοινοποιήσεις.

Όμως επειδή ακόμα βγαίνουν διάφοροι του στείρου και ανθελληνικού πολιτικού χώρου και μιλάνε με την ίδια αντίληψη, αναρτώ ξανά αυτές τις σκέψεις.

Η γλώσσα μας είναι η πιο βαθιά οντολογική μας ταυτότητα.

Έχω αναρτήσει το κείμενο σε κορνίζα, στην Αίθουσα – Δωρεά του Δήμου Λήμνου. Και κάθε φορά που πηγαίνουν να την επισκεφθούν σχολεία, το διαβάζουν στους μαθητές. Και πολύ χαίρομαι όταν μου λένε πόσο συγκινούνται τα παιδιά και ζητούν αντίγραφο.

Μια καλημέρα αισιοδοξίας με τον αθάνατο Ηρακλείτειο λόγο:

“Ήλιος νέος εφ’ ημέρη”

 

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Δείτε Επίσης
Close
Back to top button