2020
Περιοδικό

Εμείς  και  οι νεώτερες  γενιές

Γράφει:  η Χριστίνα Κάβουρα

Εμείς  και  οι νεώτερες  γενιές

Θέλω να μιλήσω για εμάς ! Για  όλους  εμάς  που γερνάμε στην άκρη του δικού μας χρόνου, αυτού του αναλλοίωτου που μας καθόρισε.

Να μιλήσω άλλη μια φορά για όλα αυτά που πιστεύαμε, για όλα τα ιδανικά και τις ιδέες   που στιγμάτισαν  στο ταξείδι μας,  για τις επιτυχίες και τα στραπάτσα μας,  για την πίστη μας στο όνειρο και που μας έβγαλε, για το όραμά μας  και την απόλυτη εμπιστοσύνη στην Ιθάκη μας !

Έβλεπα τις προάλλες ένα ερωτευμένο ζευγαράκι να κάθεται σε μια καφετέρια και ο καθένας μόνος να παίζει με το κινητό του. Υπέθεσα ότι η ενασχόληση με το κινητό θα ήταν παροδική. Λάθος μου. Όλη την ώρα που έπινα καφέ με την παρέα μου και μιλούσαμε επί παντός επιστητού το νεαρό ερωτευμένο ζευγαράκι δεν άλλαξε κουβέντα αλλά συνέχισε το μοναχικό παιγνίδι με το κινητό. Κάτι που έχω δει πολλές φορές στους νέους ! Εμείς πάλι μπορεί να μην είχαμε κινητό ούτε καν καφετέρια  να πάμε, αλλά το ραντεβού μας στο παγκάκι ήταν μαγικό και η επικοινωνία μας συνεχής. Μιλούσαν τα μάτια, τα χέρια, χώρια που δεν βάζαμε γλώσσα μέσα !

Απ’ ότι βλέπω η πολλή τεχνολογία μάλλον αποξενώνει !

Μετά εμείς, όπως μου είπε κάποια στιγμή ο Ηλίας και έγραψε, είχαμε την ελπίδα. Την ελπίδα για κάτι καλύτερο, σοβαρό κίνητρο η ελπίδα στην ζωή μας, μια ελπίδα που μοιραζόταν όλος ο πλανήτης, που πήγε η ελπίδα σήμερα ?

Σεβόμασταν τους γονείς μας, τους μεγαλυτέρους, τους καθηγητές μας ακόμα και αυτούς που δεν ήταν άξιοι του σεβασμού μας. Οι γονείς μας έβγαιναν από έναν πόλεμο, έδιναν έναν καθημερινό αγώνα να ξαναστήσουν τον κόσμο τους και εμείς αποφεύγαμε να τους επιβαρύνουμε  με τα  δικά μας προβλήματα που τα λύναμε μόνοι μας, ομαδικά, αυτό το ομαδικό μας δένει ακόμα και σήμερα.

Ενδιαφερόμασταν για τα προβλήματα του συμμαθητή μας, του φίλου μας, του κολλητού μας. Πάντα υπήρχε μια λύση, έστω μια κάποια λύση,  και ο ένας βοηθούσε πρόθυμα τον άλλον. Επίσης η λέξη «καταπίεση» που την ακούω από τα σημερινά παιδιά μάλλον δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μας. Μπορεί να καταπιεζόμασταν από το σύστημα, από τον παιδονόμο, από τον σκληρό κανονισμό του σχολείου ακόμα και από κάποιους καθηγητές που ενδεχομένως υπερέβαλλαν εαυτόν και του ρόλου των ως καθηγητών. Αλλά ποτέ δεν κατηγορήσαμε τους γονείς μας για καταπίεση,  μάλλον σεβόμασταν τον καθημερινό τους αγώνα επιβίωσης, μάλλον κάποιες φορές λύναμε και τα δικά τους προβλήματα όπως τόνισε πέρσι μια συμμαθήτριά μου.

Επίσης εμείς σπάνια είχαμε απαιτήσεις και οι απαιτήσεις μας έστω ήταν πάντα περιορισμένες έως ταπεινές  μέσα σε απόλυτα λογικά πλαίσια. Σεβόμασταν  τα υπάρχοντά μας, τα βιβλία μας, ότι τέλος πάντων  είχαμε και ότι αγοράζαμε το εκτιμούσαμε και θέλαμε να το κρατήσουμε ει δυνατόν για πάντα! Σήμερα είναι η χαρά της αγοράς, του καταναλωτή, του νέου μοντέλου κινητού, του νέου μοντέλου αθλητικού!

Όλοι μας καταναλώνουμε για να ….. πετάξουμε πράγματα και ιδιαίτερα οι νέοι  παρόλη την ένδεια και ανεργία που κυκλοφορεί !

Όμως μπορώ να πω  σήμερα εξετάζοντας καταστάσεις, συγκρίνοντας εποχές, ψυχολογίες και άτομα  ότι παρά την ανέχεια της εποχής μας εμείς ήμασταν πιο ευτυχισμένοι !  Μπορεί να βιώσαμε και δύσκολες καταστάσεις, άλλος περισσότερες άλλος λιγότερες αλλά εκείνα τα χαρισμένα και χαρισματικά χρόνια δεν τα ζούνε πλέον οι νεώτερες γενιές χαμένες σε έναν εικονικό κόσμο απομόνωσης!

Ήμασταν μαζί, ήμασταν δυνατοί, μπορούσαμε με λίγα, λιτά και απλά μέσα να ήμαστε χαρούμενοι και ήμασταν χαρούμενοι !

Κάποιος  μεγάλος Γερμανός συγγραφέας, μπορεί να ήταν ο  Heinrich Böll, δεν θυμάμαι καλά,  είπε ότι βγήκε έρποντας από μια παιδική ηλικία, όπως και πολλοί της γενιάς του,  όχι εμείς βγήκαμε από μια παιδική και εφηβική ηλικία όρθιοι και νικητές !

Νικήσαμε πολλά στην πορεία γιατί είχαμε μάθει να αγωνιζόμαστε και γιατί πιστεύαμε στη Νίκη !

Καλό φθινόπωρο σε όλους !

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button