Φθινόπωρο…της ψυχής!

Φθινόπωρο…της ψυχής!

Της Βαρβάρας Βαγιάκου Βλαχοπούλου

Κάνοντας ένα βιαστικό πέρασμα στο fb,η ματιά μου εγκλωβίστηκε σ’αυτη τη φωτογραφία.Μια υπόκωφη λάμψη χαμόγελου γέμισε τα σωθικά μου ,στις ίνες μου τραγούδησαν τα γλαροπούλια και βρέθηκα βυθισμένη στο θαύμα της ανάστασης…πήρα αγκαζέ την ψυχή μου και είσέβαλα νοσταλγικά στο τοπίο.Είναι το ίδιο,αυτό που μ’ανάθρεψε,με βύζαξε σα της μάνας μου τον μοσχοβολιστό τον κόρφο….αυτό που δε με πρόδωσε ποτέ και που μόλις το αντικρίζω μου δίνει πίσω τα αμανάτια μου.

Βλέποντας τις πατημασιές,που ο χρόνος τις σεβάστηκε,άρχισα να ψάχνω ….και να …το μικροπόδαρο της Μαρίτσας,το μεστό της Βαγγελιώς,το λεπτοκαμωμένο τηςΦρόσως…το τριανταοχτάρι το δικό μου …και τούτες οι ριζωμένες μέχρι τα σωθικά της αμμουδιάς ,ειναι σίγουρα των αγοριών της πληθοπαρέας ,που τράνταζαν τις νύχτες σα πήδαγαν τους φράχτες να κλέψουν για χάρη μας τα ρόδια και τα κυδώνια του Δεσπότη.Τις ακολουθώ…ξέρω με μαθηματική ακρίβεια που θα με βγάλουν.Στις φραγκοσυκιές του μονόπετρου ,στα ριζά του Παντελίδη.Τούτο τον καιρό ωρίμαζαν και μας περίμεναν,να μας γεμίσουν μικραγκάθια τις παλάμες .Ακόμα μου τσιμπολογούν τις θύμησες!!! Σιγά μην αφήσω να πάει χαμένη τέτοια μπουνάτσα.”Πιάσε μια πέτρα Βαγγελιώ και βγάλε πεταλίδες,εγω θα στήσω καραούλι τον κάβουρα που ξεδόντιασες προχθές,να κειδά που ξαφρίζει το κύμα…τη θυμάμαι την κρυψώνα δά.””Πρόσεχε είναι μεγάλος κι’εχει μια δαγκάνα ακόμα”Πλησίασα σιγα σιγα ..έκατσα καραούλι…και νατος..που ξεμύτισε.Εκανα να τον ακινητοποιήσω βάζοντας την παλάμη μου σκεπή στην καρκάσα του,μα αυτός γύρισε την μακριά δαγκάνα του και την έμπηξε μουλωχτά …στην ψυχή μου…που ακόμα αιμορραγεί !!!

ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ……