Περιοδικό

Για τον Οδυσσέα Ελύτη (γιατι η λογοτεχνία ειναι θεραπευτική Η.Κ.)

Για τον Οδυσσέα Ελύτη

Της Δεσπ. Παπαδοπούλου

Μ’ ένα κλαράκι ανθισμένης βερυκοκιάς ας θυμηθούμε ότι σαν σήμερα, 18 Μαρτίου του 1996, στην αρχή μιας άνοιξης, έφυγε για τον άλλο “Καιρό” ο μεγάλος μας νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης. Γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1911στο Ηράκλειο Κρήτης με καταγωγή από τη Λέσβο. Γράφει ο ίδιος στη «Μαρία Νεφέλη»:

«Πρώτη φορά σ’ ενός νησιού τα χώματα

δύο του Νοεμβρίου ξημερώματα

βγήκα να δω τον κόσμο και μετάνιωσα

τα «ζόρικα» που λεν αμέσως τα ΄νιωσα…»

 

Αγάπησε την Ελλάδα βαθιά και απόλυτα τόσο, ώστε, όπως λέει ο ίδιος, όταν άλλαξε το όνομά του (Αλεπουδέλλης ήταν το πραγματικό του), θέλησε το ποιητικό του όνομα να αρχίζει από το  «Ελ» όπως « Ελ-λάδα», να συνεχίζει με το ελληνικότατο γράμμα «υ»( ι-γκρεκ το λένε οι Γάλλοι) και τέλος έπρεπε να βρει και μια ελληνικότατη κατάληξη όπως «-της» και έτσι προέκυψε το « Ελ-υ-της».

Από τον «Μικρό Ναυτίλο» διαβάζουμε:

«Ο,τι μπόρεσα ν’ αποχτησω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια, το χρωστώ σ’ ένα είδος ειδικού θάρρους που μου ‘δωκεν η Ποίηση: να γίνομαι άνεμος για το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει. Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη “στιγμή” όταν καταφέρει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια. Οπόταν, πραγματικά, και η Θλίψις γίνεται Χάρις και η Χάρις Άγγελος, η Ευτυχία Μοναχή και η Μοναχή Ευτυχία

με λευκές, μακριές πτυχές πάνω από το κενό

ένα κενό γεμάτο σταγόνες πουλιών, αύρες βασιλικού και συριγμους υποκωφου Παραδείσου» (Ο μικρός Ναυτίλος 1985 απόσπασμα ).

 

Δέσποινα Παπαδοπούλου 18/3/2021

 

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button