Οι τυχεροί γονείς των μαθητών που δεν πέρασαν στις εξετάσεις

Οι τυχεροί γονείς των μαθητών που δεν πέρασαν στις εξετάσεις

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Ακόμα δεν βγήκαν και δεν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων για την εισαγωγή στις ανώτατες σχολές, και άρχισαν τα βάσανα για τους γονείς. Όπως δείχνει η αγορά ακινήτων φέτος τα ενοίκια θα είναι ακριβότερα σε σχέση με προηγούμενες χρονιές. Παρόμοια φουσκωμένοι θα είναι οι λογαριασμοί, τα κοινόχρηστα κλπ.. Πιο ακριβή θα είναι και η εστίαση και γενικά το κόστος σπουδών. Έτσι, οι γονείς των νέων φοιτητών, αλλά και των παλιότερων, θα πρέπει να βάλουν το χέρι πολύ βαθιά στην τσέπη.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, για να δούμε, ποιοι γονείς είναι τυχεροί και ποιοι είναι άτυχοι. Αυτοί που τα παιδιά τους πέρασαν στις σχολές ή εκείνοι που δεν πέρασαν;

Ας πούμε ότι ο γιος έγραψε καλά και πέρασε σε μια σχολή, π.χ. στην Αθήνα, στο Ηράκλειο, την Πάτρα κλπ.

Πανηγύρια, χαρές, συγχαρητήρια, υπερηφάνεια οι γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, κεράσματα κλπ.

Ο γιος έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει – η φοιτητική ζωή είναι ευχάριστη, νέες παρέες, πάρτι, μακριά από τον έλεγχο των γονιών. Μπορεί να ζητήσει για δώρο και κανένα μικρό αυτοκίνητο, καινούργιο λάπτοπ κλπ.

Οι γονείς όμως;

Για να δούμε ένα πιθανό σενάριο, τι τους περιμένει από εδώ και πέρα, τι θα πληρώσουν.

Έχουμε και λέμε:

– Ενοίκιο, έπιπλα, εξοπλισμός, βιβλία, βοηθήματα.

– Εισιτήρια ο γιος πήγαινε – έλα.

– Κοινόχρηστα, λογαριασμοί, φαγητό, ρούχα κλπ.

– Ατομικά έξοδα, φραπεδάκια, κινητό κλπ.

5 χρόνια x 1.400 το μήνα = 70.000 ευρώ

2-3 χρόνια μεταπτυχιακό, πρακτική άσκηση για ειδικότητα, στρατιωτικό, άλλα 34.800 ευρώ.

Σύνολο: 104.800 ευρώ.

Και μετά από όλα αυτά, ας θυμηθούμε τους 800.000 νέους μας, χιλιάδες πτυχιούχοι, που εγκατέλειψαν την Ελλάδα και μετανάστευσαν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά.

Όταν λοιπόν θα έχουν αρχίσει να ασπρίζουν τα μαλλιά των γονιών απ’ τις θυσίες, τις αγωνίες και στερήσεις, ο γιος πιθανότατα θα είναι άνεργος με το πτυχίο στο χέρι ή κορνιζαρισμένο στον τοίχο.

Κι αφού περάσουν άλλα 2-3 χρόνια στο ψάξιμο αναζήτηση δουλειάς, μικρές αγγελίες, βιογραφικά, καμιά εποχική δουλειά σερβιτόρος κλπ. (εννοείται ότι όλο αυτό το διάστημα θα συνεχίσουν οι γονείς να πληρώνουν) ένα ωραίο πρωί ο γιος θα φύγει στο εξωτερικό π.χ. τη Σουηδία, για να βρει εκεί δουλειά.

Και ένα άλλο ωραίο πρωί θα τα φτιάξει με κάποια ξανθιά σουηδέζα συνάδελφο, θα παντρευτούν, θα κάνουν κι ένα-δυο ξανθά παιδιά Σουηδόπουλα, που θα μιλάνε σπασμένα ελληνικά, θα μείνουν εκεί για πάντα – όπου γη και πατρίς, αφού οι συνθήκες ζωής είναι καλύτερες και το μέλλον των παιδιών τους πιο σίγουρο – και κάθε καλοκαίρι με την άδεια θα έρχονται στην Ελλάδα και θα πηγαίνουν για διακοπές στη Ρόδο.

Και θα περνούν και 1-2 μέρες να δουν και τα γεροντάκια, τους γονείς, που τώρα έγιναν παππούς και γιαγιά…

Υπάρχει κι ένα άλλο σενάριο, χειρότερο. Ο γιος να πάει ακόμα πιο μακριά, π.χ. στην Αμερική, την Αυστραλία, Νότια Αφρική, Νότια Αμερική. Να τα μπλέξει εκεί με κάποια έγχρωμη, τα παιδάκια τους να είναι μελαμψά μιγαδάκια και να επικοινωνούν με τον παππού και τη γιαγιά μέσω Skype, Messenger, Facebook, Mail, Twitter κλπ.

Λοιπόν, ποιοι γονείς είναι πιο τυχεροί και πρέπει να πανηγυρίζουν μόλις βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων;

Αυτοί που τα παιδιά της πέρασαν στη σχολή;  Ή εκείνοι που τα παιδιά τους δεν πέρασαν;