Η Επικήδειος Ομιλία της Δ. Καμπουροπούλου για την αείμνηστη Αθηνά Καλλιγερή

Δείχνει την ψυχραιμία και τη δύναμη ψυχής  της  αείμνηστης Αθηνάς  Καλλιγερή,  η προτροπή της,  καθώς  καταλάβαινε το επερχόμενο τέλος,  προς τη στενή  φίλη  και  γειτόνισσα της  Δέσποινα  Καμπουροπούλου:

“Εσυ θέλω να μιλήσεις  στην κηδεία μου”, είπε !

Έτσι και έγινε!  Η Δέσποινα μίλησε στην  Κηδεία της  Αθηνάς Καλλιγερή μπροστά σε πάρα πολύ κόσμο,  που ήρθε στην  Εκκλησία του Τσας,  για τον τελευταίο  χαιρετισμό.

Επισήμως  ήταν εκπρόσωποι των  δυο Φορέων που η Αθηνά υπηρέτησε  με αυταπάρνηση  και πίστη.

Το Λύκειο Ελληνίδων,  του οποίου υπήρξε, επι σειρά ετών,  Πρόεδρος  και του Ερυθρού Σταυρού που ήταν εθελόντρια  στις τάξεις του.

Ήταν και ο Μητροπολίτης  ο οποίος,  μάλιστα,  συνεχάρη  δημόσια τη Δέσποινα Καμπουροπούλου  για την όμορφη,   απέριττη,  γεμάτη συναισθήματα αγάπης και φιλίας, ομιλίας της

Το κείμενο της ομιλίας αυτής το ζητήσαμε για να το δημοσιεύσουμε σαν έναν  φόρο τιμής  και μνήμης στην  Αθηνά Καλλιγερή, τη δυνατή και ευαίσθητη  αυτή Γυναίκα,  που θα μας λείψουν οι εύστοχες παρεμβάσεις της  στο ΡΑΔΙΟ ΛΦΑ

Η Επικήδειος  Ομιλία στα Δέσποινας  Καμπουροπούλου:

Πόσο δύσκολο είναι το να σε αποχαιρετάω αυτή την ύστατη και πικρή στιγμή.

Ο αποχαιρετισμός γίνεται δυσκολότερος γιατί μας βάζει όλους μπροστά στην πραγματικότητα του φευγιού σου. Θέλω να σου πω πολύ,  να σου πω λόγια αγάπης.

Θέλω να σε χαιρετήσω μ αυτά που με δίδαξες και έτσι φώτιζες τις δύσκολες στιγμές μου.

Σε γνώρισα πριν 40 χρόνια. Η περηφάνια σου, η αξιοπρέπεια σου, η διακριτικότητα σου, ο αλτρουισμος σου, και κυρίως η έντονη ανάγκη σου για προσφορά με συνεπήραν από την αρχή. Προσφορά στον καθένα ξεχωριστά, Έδινες απόχερα σ ανθρώπους, που ήταν μόνοι ολομόνοχοι, ίσως φτωχοί και αδύναμοι. Άνθρωποι που ήταν στα βαθειά τους γεράματα και επιζητούσαν ουσιαστική αγάπη.

Θυμάμαι να γυρίζεις τα βράδια στο σπίτι σου και να είσαι τόσο πολύ ταπεινή και προσεκτική ώστε να μη φανερωθούν οι αγαθοεργίες σου. Στεκόσουν πάντα αθόρυβη αλλά ουσιαστική πάνω από τον ανθρώπινο πόνο. Πάντα ανθρώπινη, γεμάτη σεμνότητα. Έλεγες το εγώ μας είναι κακό, να το αφήνουμε πίσω, να κοιτάμε τον συνάνθρωπο μας.

Αγάπημενη μου, η μιζέρια και η γκρίνια ήταν κακοί σύμβουλοι για σένα και την οικογένειά σου. Μου αφηγήθηκες ότι ήρθες στην Ελλάδα το 1974 όταν οι Τούρκοι σας πήραν τα σπίτια σας και σας εξανάγκασαν να εγκαταλείψετε τον τόπο που γέννησε τα παιδικά σας όνειρα. Ακόμη κι εκεί, στάθηκες με περηφάνια και αξιοπρέπεια. Σε σε μια Ελλάδα διαφορετική όπως ελεγες. Διωγμένη και άγνωστη σε έναν νέο τόπο, ποτέ δεν αισθάνθηκες μειονεκτικά που γεννήθηκες αλλού. Αφήσες από την πρώτη στιγμή να σε αγκαλιάσουν και αγκάλιασες κι εσύ. Πολύ ζεστά…

Αθηνά μου πάντα σ ενδιέφερε το κοινό καλό, να αναπτύξουμε την παιδεία, τον πολιτισμό μας, ελέγες. Η προσφορά σου στις κοινωνικές δράσεις ήταν αυτό που αγάπησα πιο πολύ σε σένα. Ο Ερυθρός Σταύρος έχασε έναν μοναδικό άνθρωπο που έδινε και αγαπούσε. Το Λύκειο Ελληνίδων μια τίμια οργανωτική αλλά πολύ σοβαρή  γυναίκα. Η γειτονιά μας ένα λαμπερό παράδειγμα προς μίμηση. Η γειτονιά μας φτώχυνε από χθες. Έγινε σκοτεινή.

Οι άνθρωποι που σε αγαπάνε ξέρουν ότι η απώλεια σου θα είναι βαριά. Εγώ έχασα μια φίλη ακριβή, πολύτιμη και αληθινή. Σε αγαπώ και θα σ αγαπώ για πάντα. Πόσο θα ήλπιζα να έρχεσαι στα όνειρα μου και να με συμβουλεύεις. Πάντα περίμενα τις συμβουλές σου. Ακόμη θα τις περιμένω.

Πρέπει να σου πω και κάτι άλλο. Η παρακαταθήκη σου είναι μεγάλη. Έχεις χτίσει γερά θεμέλια μέσω των παιδιών σου, της Μαρίνας και της Χριστίνας. Τους μεταβίβασες όλη τη σεμνότητα και την τιμειότητά σου. Οσο για τον σύντροφο σου, οι κοινωνικές του δράσεις και η ενεργητικότητά του, σε γέμιζε πάντα περηφάνεια.

Υπερασπιζόσουν με νύχια και με δόντια το δίκαιο. Αυτή η στάση ζωής σου. Αυτήν μεταλαμπάδευσες στην οικογένειά σου. Το ίδιο και στην κοινωνία στην οποία έζησες. Μπορεί να μην την άφησες πιο δίκαιη απ ό,τι τη βρήκες, όμως σε όσους σε γνωρίσαμε και σε ζήσαμε, σίγουρα μας έκανες να λαχταράμε και να επιδιώκουμε το δίκαιο.

Σ αγαπω, σ αγαπάμε, και θα σε αγαπάμε πάντα.