Η κακιά …. η ώρα !

Της Χριστινας Κάβουρα

Η κακιά …. η ώρα !

Συγνώμη, δεν ήθελα να την σκοτώσω, ήταν  η  κακιά η ώρα !

Κατάπληκτοι όλοι ακούμε ότι για τον φόνο, για τη ζωή αυτή που τέλειωσε τόσο νωρίς, τόσο άδικα, τόσο παρανοϊκά και απερίσκεπτα έφταιγε η κακιά η ώρα !

Οι φονιάδες ψύχραιμοι, αμετανόητοι κατά βάθος, ρίχνουν αυτή τη δικαιολογία λες και η αφαίρεση μιας ζωής είναι κάτι απλό, καθημερινό, συνηθισμένο !

Κοπέλες νέες, όμορφες, γεμάτες όνειρα, γεμάτες ζωή βρίσκονται βιασμένες, χτυπημένες, δολοφονημένες, πεταμένες από βράχια ενώ ένα γιατί μας κάνει να ψάχνουμε το ψυχολογικό υπόβαθρο των δολοφόνων !

Ναι, πρέπει να το παραδεχθούμε όσο και αν μας τρομάζει η αλήθεια ! Και ο έρωτας έγινε στις μέρες μας επικίνδυνος.

Η υποταγή δεν ταιριάζει στις σημερινές γυναίκες, που είναι δυναμικές και υπερήφανες μόνο που  αυτό βλέπω να πληρώνεται σε κάποιες περιπτώσεις με θάνατο. Πολλές οι δολοφονίες των γυναικών όπως τις βλέπουμε στο γυαλί, γυναίκες και κοπέλες που ζήτησαν να ξεφύγουν από τη δυστυχία της καταπίεσης. Κάποιες φορές ο δολοφόνος δεν σκότωσε μόνο αυτές αλλά και άτομα της οικογένειάς τους που προσπάθησαν να τις προστατεύσουν ή βρισκόταν εκεί την ……  κακιά την ώρα !

Παιδιά που μένουν ορφανά, οικογένειες που βυθίζονται στο πένθος, γονείς παλαβωμένοι από τη θλίψη, γιατί ο δολοφόνος εγωϊστικά  βάζει πάνω απ’ όλα το ΕΓΩ του, αυτό το εγώ που  έχει αναγάγει σε μεγάλα ύψη, που συνεχώς ζητά μια παρανοϊκή αναγνώριση, που  τρέφεται από μια προβληματική άποψη ζωής και χαρακτηρίζεται από απόλυτη ανωριμότητα.

Η αγάπη δεν προϋποθέτει  κτητικότητα και ο έρωτας είναι ένα δώρο ζωής όχι θανάτου. Άνδρες που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους  – αν την είχαν ποτέ – θεωρούν λανθασμένα την γυναίκα  κτήμα τους, τον εαυτό τους κυρίαρχο σε μια σχέση δύσκολη όπου λείπει παντελώς ο σεβασμός του άλλου ατόμου, της ζωής,   αλλά και η αυτοεκτίμηση.

Παλιά  υπήρχαν οι φόνοι τιμής  όπου έπρεπε να …. προστατευτεί/ αποκατασταθεί  η τιμή  του πατέρα, του αδελφού,  του συζύγου  τώρα  που πλέον κανείς δεν ασχολείται εν πολλοίς με αυτή  την τιμή, που  ως επί το πλείστον  έπρεπε να ξεπλυθεί με αίμα, έχουμε τους παράλογους, άδικους  φόνους, που οι αιτίες τους κρύβονται στο υποσυνείδητο των δραστών.

Οι εποχές άλλαξαν αλλά άλλαξαν και οι άνθρωποι, όχι πάντα προς το καλύτερο.   Κατάλοιπα ενός δύσκολου παρελθόντος αναβιώνουν με λάθος τρόπο, στο μυαλό κάποιων η γυναίκα εξακολουθεί  θεωρητικά να μπορεί να κατέχεται και εκεί υπάρχει το πρόβλημα.

Όμως εξακολουθώ να πιστεύω ότι  σε μια σχέση κατοχής υπάρχουν τα σημάδια της όποιας παράνοιας, μικρά ή μεγάλα, σίγουρα διακριτά,  και ο δεσμός πρέπει να τερματίζεται.

Λυπάμαι τόσο πολύ που οι κοπέλες, ιδιαίτερα των τελευταίων φόνων,  δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία στην επικινδυνότητα της κατάστασης, δεν θέλησαν να δουν αλλά και να αξιολογήσουν  στοιχεία του χαρακτήρα των δραστών, ώστε να απομακρυνθούν έγκαιρα και να γλυτώσουν !

Γυναίκες θύματα, γυναίκες που δεν μπορούν να κυκλοφορούν τα βράδια σε μια μεγάλη πόλη μόνες, γυναίκες που έχουν χάσει την ελευθερία τους, μια ελευθερία που σίγουρα τους λείπει και σίγουρα τους  ανήκει !

Ίσως μια λύση θα ήταν  να αλλάξει ο νόμος, να γίνει αυστηρότερος όχι μόνο για τους δολοφόνους, αλλά  και για τους βιαστές και για όλους αυτούς που χρησιμοποιούν την σωματική τους δύναμη  εις βάρος των γυναικών, καλύπτοντας με αυτόν τον τρόπο την ψυχική τους αδυναμία !