ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ –  Αιθέριες υπάρξεις

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ –  Αιθέριες υπάρξεις

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Το έπαθα φέτος τον Μάιο που πήγα στο Άγιο Όρος. Μετά από 15 μέρες προσευχών, νηστείας, ψαλμωδιών, απομόνωσης και ψυχικής ανάτασης, όταν επέστρεψα με το καραβάκι στην Ουρανούπολη, την ώρα που μαζί με τους άλλους επιβάτες και μερικούς καλόγερους έβγαινα έξω, αντίκρισα ένα σπάνιο θέαμα. Καμιά 10ριά ξένες τουρίστριες περίμεναν να μπουν στο διπλανό καραβάκι για την κρουαζιέρα.

Τι οπτασία ήταν αυτή! Τι θεϊκά κορμιά! Τι ομορφιά!

Ζαλίστηκα πραγματικά!  Μάλιστα μία από αυτές, ξανθιά, ψηλή, με γαλανά μάτια μου χαμογέλασε κι όλας. Θα πρέπει να ήταν Δανέζα, γιατί φορούσε ένα σιέλ μικροσκοπικό σκούρο τζιν, που τόνιζε την αντίθεση με τα μακριά λευκά της πόδια, σημάδι ότι είχε φύγει από κάποια μουντή και συννεφιασμένη πόλη της Δανίας και λαχταρούσε να την χαϊδέψει ο ζεστός ελληνικός ήλιος.

Κάθισα σε μιαν άκρη να συνέλθω και δεν χόρταινα να απολαμβάνω αυτό το υπέροχο θέαμα!

Το ξανάπαθα τώρα με την καραντίνα που είμαστε μέσα στο σπίτι ατέλειωτες ώρες σαν φυλακισμένοι στην απομόνωση.

Όποτε βγαίνω έξω, ξαναβλέπω παρόμοιες αιθέριες υπάρξεις να κυκλοφορούν. Ελληνίδες και μελαχρινές, που κι αυτές περιμένουν να τις χαϊδέψει ο ζεστός ελληνικός ήλιος.