Καλοκαιρινή ψυχεδέλεια
Καλοκαιρινή ψυχεδέλεια
Γράφει (κάθε Παρασκευη ) η Χριστινα Κάβουρα
Γυρίζω πίσω σε αγαπημένους γιαλούς, όλους αυτούς που κουβαλώ στην μνήμη και στην φαντασία μου το χειμώνα, όλους αυτούς τους υπέροχους γιαλούς στους οποίους νοερά προβαλλόμαστε οι περισσότεροι όταν η κατάσταση στενεύει, όταν οι νύχτες είναι λευκές και κρύες !
Μόνο που στην μνήμη και στη φαντασία μου γιαλοί και παραλίες είναι κάτι εξιδανικευμένο, καθαρό, πλημμυρισμένο από μια εξώκοσμη ίσως λαμπρότητα με θάλασσες ήμερες, καθρέφτες ή φουρτουνιασμένες, ενώ οι παραλίες είναι καθαρές γεμάτες γυαλιστερά βότσαλα και χρυσαφιές αμμουδιές.
Αυτές είναι οι απόρροιες της φαντασίας ! Η πραγματικότητα πάντα είναι σκληρή, διαφορετική, λιγότερο πολύχρωμη, λίγο βρώμικη, λίγο δύσκολη.
Περιδιαβαίνω την αγαπημένη μου παραλία, την παραλία των γλάρων ! Δεν μπορώ να πω, ο Δήμος τοποθέτησε άφθονους κάδους σκουπιδιών, βαμμένους πράσινους, καθαρούς με σκουπιδοσακούλες μεγάλες που αλλάζονται τακτικά, μόνο που τα σκουπίδια μαζεύονται δίπλα …. στους κάδους, ο αέρας προωθεί πλαστικές σακούλες στη θάλασσα, πλαστικά ποτήρια και ποτηράκια από καφέδες συσσωρεύονται δίπλα στο κύμα, συσκευασίες από διάφορα σνακ ρυπαίνουν αυτή την ομορφιά, μάταια προσπαθώ να καθαρίσω την παραλία, να βγάλω τις πλαστικές σακούλες κολυμπώντας από τη θάλασσα, σκεπτόμενη αβοήθητες χελώνες, ψάρια και ψαράκια που σίγουρα θα μπλεχτούν μέσα στο πλαστικό και θα πεθάνουν άσχημα και αβοήθητα μέσα στον δικό τους χώρο που κάποιοι από εμάς δεν τον σεβόμαστε !
Ναι η θάλασσα ανήκει, πρωτίστως θα έλεγα, σε ένα σωρό πλάσματα που είχαν μάθει να την θεωρούν σαν το ασφαλές σπίτι τους !
Γιατί ξεβράστηκε πέρυσι στην παραλία μας, σκοτωμένη, εκείνη η τεράστια χελώνα ?
Ακόμα και μακρινές παραλίες δεν έχουν ξεφύγει από την μάστιγα αυτής της αδιανόητης περιβαλλοντικής συμφοράς.
Περπατώντας π.χ. στην παραλία στο Γομάτι, εκεί στην περιοχή της Καντίνας είναι καθαρή, ενώ λίγο παραμέσα στις άκρες που ο άνεμος σπρώχνει τα σκουπίδια είναι γεμάτη από κάθε είδους απόρριμμα! Σκέτη θλίψη.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι ψυχεδέλεια είναι αυτή η δική μας ! Τι φταίει για αυτές μας τις πράξεις ?
Τιμωρούμε το τοπίο ? Την ομορφιά που κάποιες φορές μας υπερβαίνει και προσπαθούμε να την αλλοιώσουμε ?
Τιμωρούμε τους συνανθρώπους μας, που θα αναγκασθούν στην καλύτερη περίπτωση να μαζέψουν τα σκουπίδια μας, ή να ζήσουν μέσα στα σκουπίδια που τόσο αδιάφορα αφήσαμε πίσω ?
Τιμωρούμε το περιβάλλον ενός χώρου που δεν θεωρούμε δικό μας ?
Νομίζω ότι πίσω από όλες αυτές τις ενέργειες κρύβεται μια δύσκολη ψυχολογία που χρειάζεται ανάλυση. Δεν με καλύπτει η αδιαφορία που δείχνουν κάποιοι από εμάς. Πίσω από την αδιαφορία κρύβονται πράγματα. Κρύβεται ίσως ένας άμετρος εγωϊσμός και μια αίσθηση καταστροφής ?
Κάτι σε μικρότερη κλίμακα από αυτό που που αποδίδεται στον Λουδοβίκο XV “Après moi le déluge” μετά από εμένα το χάος !
Δυστυχώς αυτός ο εγωισμός, η ιδιοτέλεια, η αίσθηση καταστροφής αλλά και η άρνηση κατανόηση της καταστροφής έχουν οδηγήσει όλο τον πλανήτη σε καταστάσεις δύσκολα αναστρέψιμες !
Δεν είναι μόνο οι παραλίες μας που υποφέρουν !
Υποφέρουν δάση, θάλασσες, ποτάμια, ζωντανά πλάσματα που εξαφανίζονται, οικοσυστήματα που πνέουν τα λοίσθια.
Τελικά ποιοι είμαστε εμείς που το παίζουμε Θεοί και τιμωρούμε όλο τον πλανήτη ?
Να το πάμε και πιο βαθειά ?
Η προοδευτική κλιματική κατάρρευση, η γεωλογική υπερεκμετάλλευση σε συνδυασμό με τη συστηματική υποβάθμιση των περισσότερων οικοσυστημάτων, ευθύνονται από κοινού για τον αφανισμό κάθε χρόνο ολοένα και περισσότερων βιολογικών ειδών..
Με τη συντελούμενη 6η μαζική εξαφάνιση, όμως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά: οι αλλαγές στον βιόκοσμο είναι ταχύτατες ως αποτέλεσμα της ανθρωπογενούς υποβάθμισης του περιβάλλοντος. Και η δραστική μείωση της βιοποικιλότητας θα επηρεάσει κάθε μορφή ζωής, των ανθρώπων συμπεριλαμβανομένων.
Κάποιες φαινομενικά «αθώες» τοπικές καταστροφές (οικολογικές, κλιματικές, επιδημιολογικές ή και οικονομικές) μπορούν κάλλιστα να πυροδοτήσουν απροσδόκητες αλλαγές που, με τη σειρά τους, οδηγούν σε ευρύτερες και μη αναστρέψιμες καταστροφές σε πλανητικό επίπεδο!