Κε τόρα τα σας μιλίσι…

Κε τόρα τα σας μιλίσι…

 Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

 Πολλοί από τους Έλληνες πρόσφυγες από την Μικρά Ασία όταν ήλθαν στην Ελλάδα το 1923 μιλούσαν τουρκικά. Οι Τούρκοι, όπως ξέρουμε, τούς είχαν εκβιάσει και υποχρεώσει να διαλέξουν να κρατήσουν μόνον ένα από τα δύο, είτε την (ελληνική) γλώσσα είτε την (χριστιανική) θρησκεία, κι αυτοί κράτησαν τη χριστιανική θρησκεία. Έτσι, όταν εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μιλούσαν τουρκικά και πολλοί τους έλεγαν «οι τουρκόφωνοι». Σε πολλά μέρη μάλιστα, το κράτος έστειλε τότε στα σχολεία δασκάλους οι οποίοι ήξεραν και τα τουρκικά για να διδάξουν στα παιδιά ελληνικά.

 Σε ένα τέτοιο χωριό, λοιπόν, που η πλειοψηφία μιλούσαν τουρκικά και ο κοινοτάρχης επίσης είχε εκλεγεί από αυτούς, ήλθε μια μέρα να μιλήσει ένας ανώτερος υπάλληλος Τεχνικών Υπηρεσιών του Υπουργείου και να ενημερώσει τους κατοίκους σχετικά με το σχέδιο της κυβέρνησης να υδροδοτήσει το χωριό με δίκτυο πόσιμου νερού από τα Πιέρια Όρη. Μέχρι τότε η υδροδότηση των κατοίκων γινόταν από κοντινές κοινοτικές πηγές, πηγάδια και τουλούμπες. Οι κάτοικοι με μεγάλες δυσκολίες κουβαλούσαν το νερό με τενεκέδες για όλες τις ανάγκες, μαγείρεμα, πλύσιμο, πότισμα, μπάνιο κλπ.

Μαζεύτηκαν, λοιπόν, οι κάτοικοι στο σχολείο, ανέβηκε στην έδρα ο κοινοτάρχης και πίσω από αυτόν κάθισε σε μια καρέκλα ο υπάλληλος του Υπουργείου.

Για το χωριό ήταν ένα πολύ σημαντικό γεγονός, πολύ σπάνια κάποιος πολιτικός ή άλλος αξιωματούχος το επισκεπτόταν, παρά μόνο προεκλογικά. Αλλά και για τον κοινοτάρχη ήταν μεγάλη «επιτυχία» να φέρει κάποιον να μιλήσει. Και για να μη δείξει ότι υστερεί να μιλάει κι αυτός ελληνικά, έγραψε σε ένα χαρτάκι στα ελληνικά τα λόγια με τα οποία θα προλόγιζε τον επίσημο επισκέπτη, και πριν τού δώσει το λόγο, είπε με καμάρι:

«Κε τόρα τα σας μιλίσι ο πισινός μου…»