Λημνος -Γράφει ο Γρηγ. Μανινάκης : «This was a Greek victory» Η μεγάλη, απίθανη, ανατροπή !
Από αριστερά καθιστοί τρίτος και τέταρτος: Γιαννης Τακάκης ,Γρηγόρης Μανινάκης
«This was a Greek victory» – «Αυτή ήταν μια Ελληνική νίκη»
Το φθινόπωρο του 1963 μαζι με τον συμμαθητή μου Γιάννη Τακάκη παίζαμε στην ποδοδφαιρική ομάδα των πρωτοετών του Πανεπιστημιου ADELPHI της Νέας Υόρκης .Οι κανονισμοί τότε δεν επέτρεπαν στους πρωτοετείς φοιτητές να συμμετέχουν στην κανονική ποδοσφαιρική ομάδα (Varsity Team} των πανεπιστημίων. όμως υπήρχε η ομάδα των πρωτοετών (Freshmen Team), κάτι σαν την «εθνική νέων», που είχε το δικό της ξεχωριστό πρόγραμμα αγώνων. Τι «εθνική» δηλαδή αφού οι πρωτοετείς ποδοσφαιριστές της χρονιάς εκείνης ήταν στην πλειοψηφία αμερικανοί, χωρίς ποδοσφαιρική κουλτούρα και με προσόντα κάτω του μετρίου. Φανταστείτε ότι στο πρώτο κιόλας παιχνίδι-χάσαμε 3-0 στην έδρα μας και κατέληξα με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο με ράμματα στο φρύδι από χτύπημα ποδοσφαιριστή της ομάδας μας. Βλέπετε ένας -κατά τα άλλα συμπαθέστατος- συμπαίκτης μας ορμούσε ασταμάτητος σε όποιο σημείο του γηπέδου έβλεπε την μπάλλα με τα χέρια απλωμένα σαν φτερά αεροπλάνου. Σε μια από αυτές τις «πτήσεις» του σε ομαδική φάση, άρπαξα κι’εγώ την “φιλική” αγκωνιά στο φρύδι. Πάντως την επόμενη εβδομάδα, απο την μανία μου να παίξω, επανήλθα με ράμματα και μαυρισμένο/πρησμένο μάτι στο γήπεδο. Σιγά- σιγά με την καθημερινή προπόνηση καταφέραμε με τον Γιάννη , έναν Γιαπωνέζο και έναν Αιθίοπα που είχαμε στην ομάδα να βελτιώσουμε αρκετά το παιχνίδι μας.
Δεν ξεχνώ τον εκτός έδρας αγώνα μας με το Queens College, μέρος του Δημοσίου Πανεπιστημίου της πόλης της Νέας Υόρκης. Ο προπονητής μας, ένας γλυκύτατος άνθρωπος , μας είχε προειδοποιήσει οτι οι αντίπαλοι είχαν καλή ομάδα και έπρεπε να βάλουμε τα δυνατά μας. Παίζοντας με σαφώς καλύτερους αντιπάλους και έχοντας πολλές αδυναμίες στην ομάδα μας, το ημίχρονο μας βρήκε να χάνουμε με το βαρύ σκορ 5-1. Στην ανάπαυλα του ημιχρόνου αποφασίσαμε με τον Γιάννη να πάρουμε κάποιες «στρατηγικές» πρωτοβουλίες από μόνοι μας. Έτσι στο Β’ημιχρονο, χωρίς καν να ρωτήσουμε τον προπονητή μας αλλάξαμε μεταξύ μας θέσεις. Ο Γιάννης «φουντάρησε» μπροστά στην επίθεση κι’ εγώ έμεινα στο κέντρο σαν «τροφοδότης». Θες επειδή δούλεψε το σύστημα, θες από τύχη, θες επειδή οι αντίπαλοι κουράστηκαν ή μας υποτίμησαν, καταφέραμε να γυρίσουμε το παιχνίδι. Θυμάμαι ακόμη ολοζώντανα την συγκεκριμένη φάση που μας έδωσε την νίκη. Χτυπάω φάουλ έξω απο την περιοχή, η μπάλα βρίσκει δοκάρι γυρίζει εκεί που βρισκόταν ο Γιάννης που την έσπρωξε στα δίχτυα. Τελικά πήραμε τη νίκη με σκορ 6-5 – τέσσερα γκολ ο Γιάννης και δύο εγώ- κάτι που έφερε και τους ανάλογους πανηγυρισμούς στον πάγκο μας. Ο προπονητής μας δεν μπορούσε να κρύψει την χαρά του και συγκινημένος μας αγκάλιασε και τους δυο λέγοντας: “This was a Greek victory”/ «Αυτή ήταν μια Ελληνική νίκη». Δεν έχεις κλείσει ακόμη τα δεκαοχτώ, βρίσκεσαι ένα μήνα στην Νέα Υόρκη από την Μύρινα της Λήμνου και ακούς τον αμερικάνο προπονητή σου να λέει αυτά τα λόγια. Είναι να μην «φουσκώσεις» από Εθνική περηφάνεια;