Περιοδικό

ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ: Πλάκα

ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ:  Πλάκα

 (μια σειρά που παρουσιάζεται αλφαβητικά κάθε Σάββατο.

Επόμενο χωριό: Πλατύ)

 Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

 Η Πλάκα οφείλει το όνομά της στο ομώνυμο ακρωτήριο στο βορειοανατολικό άκρο της Λήμνου με τις γκριζόμαυρες αλλεπάλληλες πλάκες. Το ακρωτήριο αυτό αναφέρεται από παλιότερους περιηγητές με τις ονομασίες: Palaqa burnu, Blava, και Plaka. Επειδή βρίσκεται στο μέσο περίπου της ευθείας ανάμεσα στην Τροία και το όρος Άθως του Αγίου Όρους, ορισμένοι θεώρησαν ότι πρόκειται για το Ερμαίον λέπας των αρχαίων, μέσω του οποίου μεταδόθηκε με φωτιά η είδηση της άλωσης της Τροίας. Αν και το ακρωτήριο έχει ύψος μόλις 70 μ., προεξέχει βαθιά μέσα στη θάλασσα κι έχει οπτική επαφή και με τις δύο αυτές περιοχές. Γι’ αυτό άλλωστε, το 1912 στήθηκε εδώ περιστροφικός φάρος ύψους 30 μέτρων με ακτίνα δράσης 20 μιλίων. Στα δυτικά το φως του καλύπτει τα αβαθή Πλάκας-Σωτήρας και στα ανατολικά φθάνει ως τα Δαρδανέλια προστατεύοντας τους ναυτικούς από τους υφάλους Μύθωνες.

Ανάμεσα στην Πλάκα και την Παναγιά υπάρχει ο έρημος σήμερα μεσαιωνικός οικισμός Αξιά ή Νάξα, ο οποίος ταυτίζεται με το πατριαρχικό μετόχι «Άγιοι Ανάργυροι εις την Νάκισσαν» που αναφέρεται το 1321 σε πατριαρχικό έγγραφο. Κατά τον Αργ. Μοσχίδη πρόκειται για την αρχαία περιοχή Άκεσα, την οποία ονόμασε έτσι ο μυθικός Φιλοκτήτης από το ρήμα «ακέομαι: θεραπεύομαι», επειδή θεραπεύτηκε από το δηλητηριώδες δάγκωμα του φιδιού.

Δεν είναι τυχαίο, ότι στη θέση αυτή ιδρύθηκε μονή αφιερωμένη στους ιατρούς και θεραπευτές αγίους Αναργύρους, στην προσπάθεια της χριστιανικής θρησκείας να οικειοποιηθεί τις αρχαίες δοξασίες. Στην περιοχή έχουν βρεθεί νομίσματα και μικροαντικείμενα κι έχει χαρακτηριστεί ως αρχαιολογικός χώρος. Ο Αγγελής Μιχέλης αναφέρει και ύπαρξη παλιού μόλου.

 Λίγο βορειότερα, στη θέση Ρουσούνια, υπάρχουν ιαματικές πηγές με ραδιούχο νερό, κατάλληλο για λουτροθεραπεία και λασποθεραπεία. Εκεί κοντά υπήρχε εξωκλήσι του Αγ. Χαραλάμπους. Πλήθος ασθενών από όλη τη Λήμνο έφθαναν παλιότερα με τα γαϊδουράκια τους για να αλειφθούν με τα ιαματικά λασπόνερα. Πριν από μερικές δεκαετίες ομογενείς από τις ΗΠΑ ανήγειραν καινούργιο ξωκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους και κελιά για τη διαμονή των προσκυνητών.

 Το 1355 σε έγγραφα της μονής Μεγ. Λαύρας του Αγίου Όρους αναφέρεται η ύπαρξη του οχυρωμένου οικισμού Καστρίν στην περιοχή της Πλάκας. Μάλλον ταυτίζεται με το «Κάστρο των Καστριωτών», στο οποίο το 1459 αποβιβάστηκε ο Κριτόβουλος από την Ίμβρο και έδιωξε τους Ενετούς από το νησί.

Το 1521 ο Τούρκος ναυτικός Piri Reis το ονομάζει Burun Hisãr, δηλαδή «Κάστρο του ακρωτηρίου». Το βρήκε έρημο, διότι οι κάτοικοί του είχαν εγκατασταθεί στο Παλαιόκαστρο (Μύρινα) από τα χρόνια του σουλτάνου Βαγιαζήτ Β΄ (1481-1512).

Το οχυρό αυτό βρισκόταν σε μια μικρή χερσόνησο στα ανατολικά του χωριού κοντά στο παλιό λιμάνι. Στο εσωτερικό του υπήρχαν πολλές στέρνες, η μια από τις οποίες ήταν γερή ενώ σ’ έναν τοίχο υπήρχε εντοιχισμένη μια αρχαία επιγραφή.

 

Στο νότιο μέρος της χερσονήσου του Βριόκαστρου σε απόσταση 800 μέτρων περίπου από την ακτή και ανατολικά του σκοπέλου Βίνα, εντοπίστηκαν ερείπια αρχαίας βυθισμένης πόλης, τα οποία ερεύνησε ο καθηγητής Μουτσόπουλος το 1969. Εντόπισε συγκρότημα κτιρίων που σώζονται σε ύψος ως δύο μέτρα, έχουν μονολιθικά υπέρθυρα και πλακόστρωτους δρόμους. Η όλη εικόνα θυμίζει την προϊστορική πόλη της Λήμνου Πολιόχνη.

 Βυθισμένη αρχαία πόλη έχει εντοπιστεί το 1785 ανοιχτά της ανατολικής ακτής στη θαλάσσια περιοχή Μύθωνες. Ταυτίζεται με την ομηρική νησίδα Χρύση. Προφανώς, στο παρελθόν υπήρχε κάποια έκταση στεριάς στα ανατολικά της χερσονήσου της Πλάκας, η οποία είτε συνδεόταν με στενή λωρίδα ξηράς με το υπόλοιπο νησί είτε ήταν ανεξάρτητη νησίδα. Πάνω σε αυτή την έκταση βρισκόταν, κατά τα φαινόμενα, η Χρύση των ομηρικών επών -που καταβυθίστηκε το 197 π.Χ. σύμφωνα με τον Παυσανία – καθώς κι άλλοι οικισμοί τα ερείπια των οποίων εντοπίζονται στο βυθό. Τα ερείπια των σπιτιών και των πλακόστρωτων δρόμων διακρίνονται καθαρά. Εκεί, σύμφωνα με το μύθο, το φίδι δάγκωσε τον ήρωα του τρωικού πολέμου Φιλοκτήτη. Η παράδοση θέλει τον ήρωα να γιατρεύεται από τη θαυματουργή λάσπη από τη θέση Ρουσούνια στον Άγιο Χαράλαμπο. Η λάσπη πάντως υπήρξε ιδιαίτερα αποτελεσματική για τις ισχιαλγίες και τους ρευματισμούς. Η χριστιανική εκδοχή υποστηρίζει πως η ρίζα του δέντρου που βρίσκεται κοντά στην εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους έφτασε μόνη της από τη θάλασσα, έχοντας πάνω της την εικόνα του Αγίου. Από τη ρίζα αυτή, που αν και βρέχεται από τη θάλασσα δεν σαπίζει, αναβλύζει το αγίασμα.

 Η περιοχή της Πλάκας ήταν αρχικά τόπος εποχικής διαμονής κατοίκων του Αγίου Υπατίου και της Παλαιόπολης (Ηφαιστίας) που είχαν κτήματα στην περιοχή και πήγαιναν να τα καλλιεργήσουν. Μετά το 1823 κάποιοι άρχισαν να μένουν εκεί μόνιμα και όταν συγκεντρώθηκαν αρκετοί, δημιούργησαν οικισμό.

Το 1863 απογράφηκαν 60 οικογένειες και ο οικισμός αναφέρεται ως Πλάκα ή Νεοχώριον. Το 1874 υπήρχαν 70 οικογένειες και 87 σπίτια στο χωριό, το οποίο σημειώνεται ως Συμφερούπολις. Το όνομα αυτό δόθηκε από τον μητροπολίτη Ιωακείμ Γ΄, στον οποίο απευθύνθηκαν οι κάτοικοι όταν αποφάσισαν να συστήσουν κοινότητα, διότι λόγοι συμφέροντος τούς ανάγκασαν να φύγουν από τον Άγιο Υπάτιο.

 Το 1896 κτίστηκε ο ναός του Αγ. Δημητρίου με δαπάνες των κατοίκων στη θέση παλιότερου ναΐσκου, ο οποίος κατά μια εκδοχή εγκαινιάστηκε από το μητροπολίτη Ιωακείμ μαζί με την ίδρυση του χωριού. Το περίτεχνο ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού, ρυθμού μπαρόκ, προέρχεται από μονή της Λέσβου. Το καμπαναριό είναι νεότερο. Λίγο έξω από την Πλάκα βρίσκεται το ξωκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους, όπου γίνεται μεγάλο πανηγύρι στις 22 Αυγούστου. Κοντά στο εκκλησάκι στη θέση «Ρουσσούνια», απέναντι από την χερσόνησο του Άθω, βρίσκεται το Αγίασμα. Πρόκειται για πηγή γλυκού νερού, που ρέει άφθονο και θεωρείται θαυματουργό.

 Το 1870 οι κάτοικοι ίδρυσαν ανεπίσημο σχολείο. Το 1886 έκτισαν σχολικό κτίριο και, από κοινού με τους κατοίκους της Παναγιάς, ζήτησαν να γίνει κοινοτικό, κάτι το οποίο έγινε το 1887. Ήταν διτάξιο και για περαιτέρω μαθητεία πήγαιναν στο Κοντοπούλι. Λειτουργούσε σε προβληματικό σχολικό κτίριο, όπως αναφέρεται σε σχετική έκθεση του 1904, αλλά νέο διδακτήριο κτίστηκε μόλις το 1928. Το οικόπεδο αγοράστηκε με πρωτοβουλία και οικονομική βοήθεια του Νικόλαου Κονταρίδη, έμπορου και προέδρου της κοινότητας και του αιγυπτιώτη Ιωάννη Πυρομάγλου, ενώ το κτίριο έκτισαν οι κάτοικοι με προσωπική εργασία.

Εκπαιδευτικοί που δίδαξαν επί πολλά έτη ήταν οι: παπά-Μανόλης Χριστοδούλου (1883-86), Κων. Μπουρούκος (1886-1901), Αντιγόνη Χαρίτωνος (1938-47), Σταύρος Σαμαϊλίδης (1949-54), Κώστας Κοντέλλης (1965-71) και Κεραμίδου Μαρία (1966-75).

 Το χωριό αναπτύχθηκε οικονομικά στηριγμένο κυρίως στην καλλιέργεια σιτηρών και βαμβακιού, στην κτηνοτροφία, μελισσοκομία, αλιεία και σπογγαλιεία. Μέχρι το 1922 ένα επιπρόσθετο εισόδημα υπήρχε από την εποχιακή μετανάστευση στα μικρασιατικά παράλια. Το χωριό ήταν αύταρκες και οι κάτοικοι δεν παρέλειπαν να διασκεδάζουν σε κάθε ευκαιρία. Ο δάσκαλος Αγγελής Μιχέλης, που κατευχαριστήθηκε από την εκεί διαμονή του. γράφει:

 

Οι κάτοικοί της, φαιδρότατοι και διασκεδαστικότατοι, κάθε Κυριακήν ή επίσημον εορτήν επί των ημερών μου, διότι εχρημάτισα επί 3 έτη διδάσκαλος, κατά τα έτη 1889 – 90 – 91 – 92, αντί να χαρτοπαικτώμεν εις τα καφενεία, επαίζαμεν το λιθάρι ή το πήδημα και, όταν βαρυνώμεθα, εβάζαμεν τον Αθανάσιον Μικρέλλην και μας έπαιζε την λύραν και αρχίζαμεν το χορό.

 

Γενικά, οι Πλακιώτες θεωρούνται εργατικοί, φιλόξενοι και προοδευτικοί.

Το 1925 ο αμαξιτός δρόμος είχε φτάσει κοντά στο χωριό αλλά ήταν σε άθλια κατάσταση. Τότε οι κάτοικοι έχτισαν ένα γεφύρι πάνω από ένα ρέμα που εμπόδιζε την πρόσβαση στο χωριό και προσπάθησαν να βελτιώσουν το δρόμο λίγο-λίγο κάθε χρόνο.

Σήμερα στην Πλάκα λειτουργούν δύο βιοτεχνίες, ένα τυροκομείο και ένα ξυλουργείο.

Το αυτοφυές θυμάρι είναι πολύτιμο για την μελισσοκομία, με την οποία ασχολούνται συμπληρωματικά αρκετοί κάτοικοι.

Στην περιοχή υπάρχουν πολλά αγριοκούνελα και πέρδικες, κι αυτό ενδιαφέρει πολύ τους κυνηγούς, ενώ και οι γύρω θαλάσσιες ακτές θεωρούνται εξαιρετικός ψαρότοπος.

Τέλος, η περιοχή αποτελεί τόπο φωλιάσματος και αναπαραγωγής κιρκινεζιών (μικρόσωμα γεράκια).

 

Ο οικισμός αναπτυσσόταν συνεχώς μέχρι τη δεκαετία του ’60. Το 1928 απογράφηκαν 518 άτομα ενώ το 1961 είχε 578 κατοίκους. Το 1938 στο σχολείο φοιτούσαν 107 μαθητές. Είχε γίνει διθέσιο από το 1929 και το 1966 αναβαθμίστηκε σε τριθέσιο. Στη συνέχεια άρχισε μια σταδιακή συρρίκνωση..

 

Η ύδρευση του χωριού σήμερα γίνεται κυρίως με γεωτρήσεις από τις θέσεις Στραβού και Μύλος. Υπάρχει επάρκεια, ακόμα και τους καλοκαιρινούς μήνες με την αύξηση των κατοίκων λόγω παραθεριστών.

Το χωριό έχει δύο πλατείες. Στην κεντρική έχουν γίνει έργα ανάπλασης και διαμόρφωσης, ενώ στην άλλη, τη μικρή, που βρίσκεται δίπλα στην παιδική χαρά είναι προγραμματισμένα ανάλογα έργα.

Στο σχολικό κτίριο στεγάζεται και το νηπιαγωγείο.

Υπάρχει ιατρείο, γήπεδο ποδοσφαίρου, γήπεδο μπάσκετ και χώρος για γήπεδο βόλεϊ.

Το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» εξυπηρετεί αρκετούς ηλικιωμένους.

 

Εκδηλώσεις του χωριού:

  • Πανηγύρι Αγ. Χαραλάμπους
  • Καρναβάλι
  • Ετήσιο αντάμωμα Ιμβρίων στην Αγία Άννα. Η Πλάκα απέχει μόλις 12 ναυτ. μίλια από την Ίμβρο. Τις δεκαετίες 1970 ως ’90, πολλοί διωγμένοι Ίμβριοι έρχονταν εδώ για να αγναντέψουν το νησί τους από μακριά. Σιγά-σιγά από το «Σύλλογο Ιμβρίων Λήμνου» καθιερώθηκε να γίνεται ετήσιο αντάμωμα στην Πλάκα με αναβίωση παραδοσιακών ιμβριακών εθίμων. Για το σκοπό αυτό το 2003 κτίστηκε ξωκλήσι της Αγ. Άννας, το οποίο θεμελίωσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από ένα αντίστοιχο που υπήρχε στο ακρωτήριο Πύργος της Ίμβρου και καταστράφηκε από φανατικούς Τούρκους. Την Αγ. Άννα της Ίμβρου είχε κτίσει ο Λήμνιος Ιωάννης Αντωνιάδης το 1860 εκπληρώνοντας κάποιο τάμα, όπως ανέφερε σχετική επιγραφή.

 

Από την Πλάκα κατάγονταν δύο σημαντικές προσωπικότητες:

  • Ο Κομνηνός Πυρομάγλου, πολιτικός, συγγραφέας και ιστορικός (1899-1980), ιδρυτής του ΕΔΕΣ και βουλευτής της ΕΔΑ το 1958.
  • Ο Σπυρίδων Ν. Πηλίτσης, ένας από τους πρωτοπόρους Έλληνες αεροπόρους του μεσοπολέμου.

 

Αξιοθέατα:

  • Ναός Αγίου Δημητρίου.
  • Άγιος Χαράλαμπος (ναός – αγίασμα).
  • Βριόκαστρο.
  • Ανεμόμυλος: Κατασκευάστηκε το 1920. Βρίσκεται στην είσοδο του χωριού και έχει αναπαλαιωθεί το 2007 από το Δήμο Μούδρου. Έχει κηρυχθεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού.
  • Πλυσταριό: Έτος Κατασκευής 1864. Βρίσκεται εκτός οικισμού στη θέση «Αμπάρα».
  • Γερμανικό Πηγάδι: Έτος κατασκευής 1942. Φτιάχτηκε από τους Γερμανούς.
  • Ο φάρος στο ακρωτήριο. Είναι ένας από τους σημαντικότερους φάρους στην Ελλάδα, σε ιδιαίτερα στρατηγική θέση. Απέχει 11 ναυτικά μίλια από την Ίμβρο και ελάχιστα από τα Δαρδανέλια. Στα βόρεια του φάρου αυτού, είναι η Σαμοθράκη, σε απόσταση 22 ναυτικών μιλίων. Δυτικά είναι η νήσος Σιδερίτης, Σεργίτσι για τους ντόπιους, και το ύψωμα Βίγλα. «Απέναντι», ανατολικά είναι η νήσος Ιμβρος (11 ν.μ.), ενώ λίγο νοτιότερα είναι τα Δαρδανέλια. Ακόμη πιο νότια στα 34 ν.μ. είναι η Τένεδος. Φεύγοντας τα πλοία από την Αλεξανδρούπολη, περνώντας τη Σαμοθράκη, αμέσως το πρώτο φως που συναντούσαν ήταν ο φάρος της Πλάκας. Έχει φυσικό ύψος κατασκευής του πέτρινου πύργου τα 25 μέτρα και εστιακό ύψος 50 μέτρα. Φτιάχτηκε το 1908 από τη Γαλλική εταιρεία Φάρων και πρωτολειτούργησε με φωτιστικό πετρέλαιο και το 1981 μετατράπηκε σε ηλεκτρικός. Είναι περιστροφικός και η ακτίνα δράσης του φτάνει τα 22 μίλια. Επανδρώνεται και φυλάσσεται από το Πολεμικό Ναυτικό. Μέχρι το 1981 ο φάρος δούλεψε με φωτιστικό πετρέλαιο… Κάθε 1,5 ώρα έπρεπε να ξυπνάνε οι φαροφύλακες. Ο ένας να συμπληρώνει αέρα από την τρόμπα και ο άλλος να πηγαίνει επάνω για να ρυθμίζει το φως. Έπειτα όταν έφτασε το ρεύμα τον έκαναν ηλεκτροφάρο. Είχαν ωστόσο πρόβλημα με τις διακοπές στην ηλεκτροδότηση και τη δεκαετία του ’90 τον μετέτρεψαν σε ηλιακό. Έβαλαν μπαταρίες και έναν μηχανισμό που δε σβήνει σχεδόν ποτέ. Γιατί και το ρεύμα να κοπεί δουλεύει μόνος του για 4 μέρες. Αν δε το ρεύμα δεν επανέλθει μέσα σε αυτό το διάστημα με ένα πάνελ ηλιακό μπορεί να δουλέψει για μία ζωή. Το κτήριο του φάρου έχει χαρακτηριστεί ως Ιστορικό Διατηρητέο Μνημείο.

 

Πανηγύρια:

  • Σωτήρος 6 Αυγούστου, που γίνεται κάθε χρόνο από το 1985 στο εξωκλήσι της μεταμόρφωσης του Σωτήρα στο ομώνυμο ακρωτήρι σε ειδυλλιακό τοπίο και προσελκύει πιστούς από όλη τη Λήμνο.
  • Εννιάμερα 22 Αυγούστου. Ετήσιο πανηγύρι για τα Εννιάμερα της Θεοτόκου το οποίο γίνεται στο εξωκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους, 1,5 χλμ από το χωριό. Την παραμονή και ανήμερα του πανηγυριού συρρέουν εκατοντάδες πιστοί από όλη τη Λήμνο (υπάρχει και ταβέρνα).
  • Αγίου Χαραλάμπους 10 Φεβρουαρίου: Πανηγυρική δοξολογία του Ναού ανήμερα της εορτής του Αγίου. Συρρέουν πιστοί από όλο το νησί.
  • Αγίου Αντωνίου 16 Ιανουαρίου: Διοργανώνεται κάθε χρόνο από τον Αγροτικό Συνεταιρισμό Πλάκας στο εξωκλήσι του Αγίου Αντωνίου ανήμερα της γιορτής του.
  • Αγίας Άννας: Διοργανώνεται κάθε χρόνο από τον Σύλλογο Ιμβρίων στις 25 Ιουλίου στο εξωκλήσι της Αγίας Άννας που βρίσκεται στο λόφο του Αγίου Γεωργίου με θέα στην Ίμβρο.

 

Τα Ρουσούνια έχουν ενταχθεί στο Δίκτυο Ιαματικών και Θερμαλιστικών Πηγών της Ελλάδας καθώς ο άργιλος έπειτα από επιστημονικούς ελέγχους έχει αποδειχθεί ότι έχει ευεργετική επίδραση σε ρευματισμούς, αρθρίτιδες, νευρασθένειες και χρόνια τραύματα. Η πλήρης αξιοποίηση του πηλού θα μπορούσε να φέρει στην Πλάκα στο προσκήνιο του ιαματικού τουρισμού.

Η παραλία του Αγίου Στεφάνου, πραγματικά μια από τις ωραιότερες της Λήμνου, θα μπορούσε επίσης να οργανωθεί και να αξιοποιηθεί περισσότερο, και μαζί με την γύρω περιοχή, η οποία αποτελεί τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, να ελκύουν χιλιάδες επισκέπτες.

 

Σήμερα η Πλάκα είναι από τα πιο ζωντανά χωριά του νησιού. Υπάρχουν καταστήματα, ταβερνάκια και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Επίσης, υπάρχει ο Αλιευτικός Σύλλογος Πλάκας-Παναγιάς (στον Άγιο Στέφανο), το τυροκομείο του Καφαλτή και στην Αθήνα πολύ δραστήριος σύλλογος αποδήμων.

 

Ο πολύ δραστήριος πολιτιστικός σύλλογος του χωριού διοργανώνει, συχνά στο χώρο του Αγροτικού Συνεταιρισμού, αυθεντικές καρναβαλικές εκδηλώσεις, συντηρεί παλιά έθιμα, ενώ από κοινού με νέους της Παναγίας έχουν ιδρύσει το 1986 τον ποδοσφαιρικό σύλλογο ΑΕΤΟΣ. Το πολιτιστικό έργο του συλλόγου είναι σημαντικό, με ομιλίες επιστημονικού ενδιαφέροντος, θεατρικές δραστηριότητες, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, την διατήρηση της παράδοσης και της ιστορίας, Γιορτή της Μητέρας, Γιορτή της Γυναίκας, εκθέσεις βιβλίου, εκθέσεις φωτογραφίας, εργοχείρων κ.ά.

 

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους κατοίκους του χωριού για την αγάπη τους για τον τόπο τους και για τις εξαιρετικές πρωτοβουλίες που παίρνουν.

 Βιβλιογραφία

  • Θ. Μπελίτσου, Η Λήμνος και τα χωριά της, 1994.
  • Τουρπτσόγλου-Στεφανίδου Βασιλική, «Ταξιδιωτικά και γεωγραφικά κείμενα για τη νήσο Λήμνο (15ος-20ος αιώνας)», Θεσσαλονίκη 1986.
  • Cdrom Επαρχείου Λήμνου: “Λήμνος αγαπημένη”.
  • “ΛΗΜΝΟΣ: Ιστορική & Πολιτιστική Κληρονομιά”, εκδ. Γ. Κωνσταντέλλης, 2010.

 

Google NewsΑκολουθήστε το LimnosNea.gr - ΡάδιοΆλφα στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσειςαπό την Λήμνο και τον κόσμο.

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button