Ο κινηματογράφος στη Λημνο και η ιστορία του

Γραφει η Καιτη Σαπερα

Μετά την τραγική εμπειρία της πυρκα ι άς στην προβολή ταινίας στο παλιό τζαμι το 1939, που πήρε τη ζωή δεκάδων λημνιών κινηματογραφόφιλων, πιστεύω οτι η Λήμνος δεν τόλμησε ξανά για πολλά χρόνια να μιλήσει για κινηματογράφο.

Με τη μεσολάβηση του 2ου Παγκοσμίου πολέμου και τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ελλάδα, λογικά το θέμα αυτό “πήγε πίσω”.

Εγώ προβολή ταινίας με επίκαιρα θυμάμαι στα πλαίσια του “σχεδίου μάρσαλ”, να γίνεται υπαίθρια, πάνω στον τοίχο στον φούρνο του Δράκου στο λιμάνι λεπτομέρειες δεν ξέρω.

Μετά θυμάμαι στο Α Δημοτικό σχολείο Μύρινας που υπήρχε μια μηχανή προβολής, μας συγκέντρωναν οι δάσκαλοι στο διάδρομο και πρόβαλαν διάφορες ταινίες  κυρίως εκπαιδευτικού περιεχομένου.

Η επόμενη φάση που θυμάμαι ήταν η προβολή κανονικών ταινιών στην “Αποθήκη” στο λινάνι της Μύρινας, τέλη της δεκαετίας του πενήντα, από τον Φώτη Στεφανιδάκη (παππού της Χαριτίνης Φωτοπούλου ίσως η μητέρα της θυμάται λεπτομέρειες, τεχνικούς προβολής, τρόπο προμήθειας ταινιών κλπ).

Ακολούθησαν οι θερινοί κινηματογράφοι ΦΟΙΝΙΞ ιδιοκτησίας Πλαφαδέλλη στον καροτσόδρομο  (οδός Ν.Γαροφαλλίδη τώρα)και ΚΥΜΑ, ιδιοκτησίας Καραβία στο Ρωμέικο στη θέση που σήμερα είναι το καφέ Καραγκιόζης με υπεύθυνο τον Σπύρο Αρώνη και μετά συνυπεύθυνο τον Βασίλη Βασιλειάδη-Γεωπόνο.

Ακολούθησε ο κλειστός κινηματογράφος ΓΑΡΟΦΑΛΛΊΔΕΙΟ(οδός Ν.Γαροφαλλίδη  ) ιδιοκτησίας Νοσοκομείου Λήμνου που κτίστηκε με οικονομική δωρεά του Ευεργέτη Νικολάου Γαροφαλλίδη ομογενούς από τον Κοντιά Λήμνου και πρώτο εκμεταλλευτή μετά από πλειοδοτικό διαγωνισμό τον Δημητρίου. Τότε νομίζω ήρθε στη Λήμνο ως τεχνικός κινηματογράφου, ο μετέπειτα γαμπρός του Διαμαντίδη από το Πλατύ, δεν θυμάμαι το όνομά του.

Το θέμα του κινηματογράφου έχει πολλές διαστάσεις, αυτά θυμάμαι εγώ, αν μπορέσουμε να συμπληρώσουμε το πάζλ, θα καταγράψουμε την ιστορία του κινηματογράφου στη Λήμνο.

Ηλία, πιστεύω οτι μέσω του ραδιοφώνου και της εφημερίδας που διαθέτεις μπορεί να γίνει καλή δουλειά.

Καλή συνέχεια.