Τα φαινόμενα απατούν

Τα φαινόμενα απατούν

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

 Δεν λέω, στα νιάτα μου ήμουν ωραίος, είχα κι εγώ τις κατακτήσεις μου, αλλά τώρα πια, στην τρίτη ηλικία, δεν μού δίνουν και πολλή σημασία οι γυναίκες.

Πριν λίγες μέρες, πάντως, πήγα στην τράπεζα για να πληρώσω την δόση του ΕΝΦΙΑ και τα τέλη κυκλοφορίας του αυτοκινήτου. Κι όταν βγήκα έξω και προχώρησα 200 μέτρα, ξαφνικά μια όμορφη καλοντυμένη νεαρή βλέπω να μού χαμογελάει όλο οικειότητα. Με πλησίασε και με αγκάλιασε,

– Τι κάνεις, θείο;… Πόσα χρόνια έχω να σε δω… Δεν με γνώρισες; Η Σούλα είμαι…, του παλιού συμμαθητή σου του Βαγγέλη…

 Να μην τα πολυλογώ, όταν λύθηκε η παρεξήγηση, απομακρύνθηκε στα γρήγορα, πήγε και μπήκε σ’ ένα αυτοκίνητο που την περίμενε ένας νεαρός πιο κάτω και εξαφανίστηκε. Κι εγώ για αρκετή ώρα σκεφτόμουν ότι ίσως να γοητεύτηκε από την ώριμη ομορφιά μου…

Μέχρι που πήγα στο σπίτι και διαπίστωσα ότι από την τσέπη μου έλειπε ο λογαριασμός που είχα πληρώσει, κι ένα 20ρικο ευρώ ρέστα… Και θυμήθηκα ότι όταν με αγκάλιαζε, το ένα χέρι της αστραπιαία έψαχνε την τσέπη μου… Ευτυχώς, γιατί στην άλλη τσέπη, που δεν πρόλαβε να ψάξει, ήταν το πορτοφόλι με τη σύνταξη…

 Συμπέρασμα:

Τα φαινόμενα μερικές φορές απατούν. Προσοχή όταν σε πλησιάζει και σε αγκαλιάζει άγνωστη νεαρή και χαμογελαστή γυναίκα…