Η χαπανούτσα

Η χαπανούτσα

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης           

Όταν ήμουν μικρός οι χειμώνες ήταν πιο μεγάλοι και πιο βαριοί. Ξεκινούσαν τον Οκτώβριο και διαρκούσαν μέχρι το Μάρτιο. Και πάντοτε έριχνε πολύ χιόνι. Για μας τα παιδιά ήταν και μια ευκαιρία να πιάσουμε πουλιά, συνήθως σπουργίτια, κοτσίφια, αλλά καμιά φορά και μεγαλύτερα, μπεκάτσες, χήνες κ.ά. Φτιάχναμε τότε μια αυτοσχέδια παγίδα, την χαπανούτσα όπως λέγεται στα Ποντιακά (κλόπα στην Ήπειρο).

Η λέξη χαπανούτσα προέρχεται από την τουρκική καπάν, που σημαίνει κλειστή παγίδα, κι από αυτήν μάλλον πήρε το όνομα της η κλειστή αγορά Καπάνι στη Θεσσαλονίκη.

Η κατασκευή της ήταν πολύ απλή, λίγοι σπόροι σιτάρι ή καλαμπόκι, μια σίτα, ένα ξύλο που τη στήριζε και ένα σχοινί που τραβούσαμε από μακριά για να πέσει η σίτα και να παγιδέψει από κάτω τα πουλιά.

Σήμερα μετά από τόσα χρόνια, που έχω γίνει φιλόζωος και αγοράζω τροφές για τα ζώα, απορώ πώς εκείνη την εποχή παγιδεύαμε και στη συνέχεια ψήναμε και τρώγαμε τα καημένα τα πουλιά, που ήταν πεινασμένα επειδή δεν μπορούσαν να βρουν τροφή απ’ το χιόνι, και κατέβαιναν από τους γύρω λόφους και το βουνό στην πόλη στον κήπο μας.

Και καλά τα κοτσίφια, που έχουν κάποιο λίγο κρεατάκι, αλλά τα καημένα τα σπουργίτια; Όπως λέει και η θαλασσινή παροιμία, Τι είναι ο κάβουρας και τι είναι το ζουμί του!