Ο ωραιότερος επιτάφιος

Ο ωραιότερος επιτάφιος

Ενα  ποιητικό κείμενο της Βαρβαρας Βαγιάκου Βλαχοπούλου

Συνηθίζεται τέτοια μέρα στο νησί να γίνεται άτυπος διαγωνισμός επιταφίων.

Φωτογραφίζουν , αναρτούν… αποφασίζουν.

Αποσπερίς μπήκα στο κοιμητήρι του χωριού,  την ώρα που οι μαρμαρένιοι ανθοστόλιστοι σταυροί σκούπιζαν τα δάκρυα των κυπαρισσιών. Τα καντήλια όλα φωτεινά και το λιβάνι έκαιγε ακόμα στα θυμιατά.

Η ματιά μου έπεσε στο ριζωμένο θαρρείς σβηστό καντηλάκι  του μοναδικού χωματένιου τάφου.

Ένα  χνουδωτό μπουμπούκι παπαρούνας και μερικές κλειστές μαργαρίτες, θα κρατούσαν  συντροφιά τον ξύλινο σταυρό τούτη τη σκληρή νύχτα της Σταύρωσης του Κυρίου.

Είχε προβλέψει η φύση…

Έσκυψα και άναψα το καντήλι. Αχ μπάρμπα Χαράλαμπε  ψιθύρισα και το δάκρυ έτρεξε στα ριζά του χρόνου.

Σήμερα το πρωί βρήκα τα χθεσινά  παντζούρια της παπαρούνας, άλικα κι ορθάνοιχτα να με περιμένουν…

Δίπλα της έπαιζαν αρμόνιο ολάνθιστες  οι μαργαρίτες του αγρού…

Αυτός είναι ο ωραιότερος επιτάφιος του νησιού είπα.

Έκανα τον σταυρό μου και προσκύνησα την ταπείνωση