Παγκόσμια Ημέρα Υγείας – Σας ευχαριστούμε με ευγνωμοσύνη

Παγκόσμια Ημέρα Υγείας – Σας ευχαριστούμε με ευγνωμοσύνη

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Τεράστιο το θέμα της υγείας, έγινε ακόμα πιο τεράστιο με την πανδημία.

Κάτι στο οποίο όλοι συμφωνούμε είναι η αυτοθυσία, το λειτούργημα και η προσφορά των ανθρώπων της υγείας, ιδιαίτερα εκείνων που μάχονται πραγματικά με τον θάνατο στην πρώτη γραμμή στα νοσοκομεία. Με τον θάνατο των διασωληνωμένων, αλλά και με τον δικό τους θάνατο.

Αυτό σημαίνουν οι λεγόμενες «ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις» και το μάθαμε καλύτερα με τις καθημερινές ανακοινώσεις και τους αριθμούς των γιατρών και νοσηλευτών που μέσα στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας κόλλησαν και οι ίδιοι τον ιό και πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους. Σε όλους οφείλουμε την ευγνωμοσύνη μας.

Νομίζω όμως ότι δεν ξέρουμε ακριβώς το μέγεθος του αγώνα που δίνουν και της αυτοθυσίας. Κι αυτό οφείλεται όχι μόνο γιατί αυτό που κάνουν το θεωρούν αυτονόητο καθήκον τους κι ότι δεν υπάρχει λόγος να το διαλαλούν, αλλά περισσότερο γιατί εδώ και ένα χρόνο, από τότε που άρχισε η πανδημία, δεν έχουν σωματική και ψυχική δύναμη και χρόνο να ασχοληθούν με τη δημοσιότητα.

Καλό θα ήταν οι δημοσιογράφοι μας και τα τηλεοπτικά κανάλια να έκαναν αναλυτικά ρεπορτάζ πώς αυτοί οι ήρωες τη βγάζουν μέσα κι έξω από το νοσοκομείο, πώς είναι οι συνθήκες εργασίας τους, πώς είναι το άγχος και η ψυχολογική πίεση που υφίστανται 24 ώρες το 24ωρο. Γιατί κι όταν εξαντλημένοι από την πολύωρη εφημερία πάνε στο σπίτι να ξεκουραστούν, ούτε κι εκεί τους αφήνουμε ήσυχους ν πάρουν μια ανάσα, το τηλέφωνο τους κουδουνίζει συνέχεια από αυτούς που αναζητούν βοήθεια, συμβουλή, συμπαράσταση. Στην τσίτα και την υπερένταση είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ολόκληρο το 24ωρο εδώ και ένα χρόνο.

«Είμαστε σε πόλεμο» μας λένε οι καλοντυμένοι, καλοχτενισμένοι και αρωματισμένοι παρουσιαστές στις ειδήσεις στην τηλεόραση.

Συμφωνούμε μαζί σας, μόνο που θα θέλαμε να στείλετε έναν συνάδελφο σας πολεμικό ανταποκριτή να κάνει ρεπορτάζ στην πρώτη γραμμή της μάχης. Να δείξει την αγωνία στα πρόσωπα των γιατρών και του ΕΚΑΒ. Να δείξει πώς ακριβώς γίνεται μια διασωλήνωση εκεί στην απομόνωση, όπου ο γιατρός γίνεται θεός για τον ασθενή. Να δείξει πώς οι νοσηλευτές καθαρίζουν τους ασθενείς (που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν), πώς τους ταΐζουν (γιατί οι ασθενείς δεν έχουν δύναμη ούτε να μιλήσουν ούτε να σηκώσουν το κουταλάκι), πώς τους ενθαρρύνουν να δώσουν την τελική μάχη.

Κι ενώ εμείς, οι απέξω, σκεφτόμαστε ότι η υπομονή μας τελείωσε, ότι οι νέοι μας χρειάζονται κανένα πάρτι σε ανοιχτό χώρο, πότε θα ανοίξουν τα μαγαζιά για να πάμε να ψωνίσουμε, πότε θα επιτραπεί να πάμε στο εξοχικό για το Πάσχα και πού θα παραθερίσουμε το καλοκαίρι, οι γιατροί, οι νοσηλευτές μας και το ΕΚΑΒ συνεχίζουν μέρα-νύχτα τη μάχη με το θάνατο.

Ας προσευχόμαστε γι’ αυτούς να αντέξουν.

Τους ευχαριστούμε και τους ευγνωμονούμε.